interviews met en voor jongeren

Onderwerpen
ADHD, Amerika, Baptistenkerk, Barista, Boeddhistisch klooster, Breekjaar, De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste dagen, Ecologische leven, Ecolonie, Frankrijk, GGZ, God, Het Boek van Mormon, Osho, Syrië, Taizé, Taoïsme, YouTube, achterstandswijk, asperger, autisme, beelddenken, bijzonder onderwijs, boeken, burn-out, coaching, community, crisis, depressie, drugs, drugssmokkel, dyslexie, etiketjes, geloof, gevangenis, gevoel, hooggevoeligheid, jeugdhulpverlening, kinderen, koffie, leefgemeenschap., leerplicht, liefde, luisteren naar je hart, maatschappelijk werk, meditatie, mode, nieuwe generatie, nieuwetijdskinderen, onderwijs, ontleren, onzekerheid, pesten, reizen, religie, retraites, schrijven, spiritualiteit, stage, van jezelf houden, vluchtelingenwerk, vrije school, vrijheid, yoga, zelfontwikkeling, zendeling,

Recente interviews Archief

Thamar: “Alles gebeurt zoals het moet gebeuren. De dingen komen gewoon naar je toe.”

Op een camping in de Ardennen ontmoet ik Thamar. Ze is met haar vriendin op weg naar
Nederland om wat dingen te regelen. De twee vrouwen wonen en werken in Frankrijk, waar
ze op een eenvoudige manier leven. Ze verbouwen hun eigen groenten, draaien hun hand
niet om voor timmer- en kluswerkzaamheden en Thamar ontwerpt en naait kleren van
afgedankte kledingstukken. Terwijl ik stiekem uit mijn ooghoeken toekijk hoe zij een
houtvuurtje maakt in een groot conservenblik en daar de pan opzet om eten klaar te maken,
trek ik de stoute schoenen aan en vraag of ik haar mag interviewen voor deze website. Ze stemt toe!

Na het eten komt ze met een ‘één-poot-stoeltje’, dat ze vandaag van iemand hebben
gekregen, bij mij zitten. Ik vertel haar kort iets over de website en de interviews en na mijn
eerste vraag over haar schoolperiode barst ze los. Ze heeft op de lagere en middelbare Vrije
School gezeten, volgens haar een goede school. Toch vertelde haar moeder dat het
regelmatig moeilijk was om haar op school achter te laten. Ze was best sociaal, maar deed
het liefst alles alleen en school is nu eenmaal een groepsgebeuren. Pas toen ze op de
modevakschool zat (ROC-confectie), waarvan ze voorheen niet eens wist dat die bestond,
had ze het echt naar haar zin. Eindelijk kon ze helemaal doen wat ze graag wilde, zelf kleren
ontwerpen en naaien. Dat was haar grote passie. Ze deed dat als klein kind al. Eindelijk ging
alles stromen en snapte ze zichzelf.
Na haar opleiding voelde ze de behoefte haar talen beter te leren spreken, want op school
had ze wel wat geleerd, maar spreken kon ze ze niet. Haar moeder attendeerde haar op
Camp Hill community in Vancouver. Ze was meteen enthousiast, vertrok naar Canada en
woonde en werkte er een jaar. Ze kreeg een relatie en ging samenwonen. Ze vond een
fantastische baan en creëerde daarnaast haar eigen modelabel. Ze kocht een huis en een
auto en was in de ogen van haar omgeving, en ogenschijnlijk ook in haar eigen ogen, een
geslaagde vrouw. Ze dacht dat het zo hoorde, dat op deze manier leven de toekomst was.
Echter diep vanbinnen begon het te wringen. Ze voelde dat het niet klopte en raakte in een
crisis. Na vier jaar stapte ze in het vliegtuig terug naar Nederland en liet alles achter zich.
Er volgden moeilijke jaren. Met behulp van anderen krabbelde ze overeind en begon ze te
beseffen dat haar leven alleen maar had bestaan uit werken, werken en nog eens werken.
Ook al vond ze haar vak leuk en ontbrak het haar niet aan creativiteit, het was gewoon
teveel geweest. Ze wilde terug naar binnen, terug naar de natuur; ze wilde rust. Via google
zocht ze naar plaatsen in Europa waar ze tegen kost en inwoning kon werken, onder andere
bij biologische boeren. Ze wilde in de natuur zijn, dingen leren in de puurheid van het leven
en ontdekken wat werkelijk waardevol is. Sites als workaway-info, woofing.com en helpx.net
boden mogelijkheden genoeg, maar het lukte haar niet iets passends te vinden. Toen ze de
hoop had opgegeven, kwam iemand naar haar toe en zei: misschien is ECOlonie in Frankrijk
iets voor jou. Eigenlijk wilde ze nooit naar Frankrijk, omdat er zo veel mensen naar dat land
trokken. Toch besloot ze te gaan en daar kwam ze in een klein paradijs terecht.

ECOlonie is een, van oorsprong Nederlands, ecologische gemeenschap in de Franse Vogezen.
Er wonen en werken zo’n 40 mensen, voor korte of langere tijd. - Terwijl ik dit schrijf, sta ik
zelf op de camping van deze gemeenschap en geniet van de rust, de prachtige grote
moestuin en kruidentuin, de gastvrijheid van de bewoners en de biologische
zelfbedieningswinkel. Je pakt wat je nodig hebt en het vervolgens reken je het zelf af.
Prachtig, wat een onderling vertrouwen! -
Thamar werkte er 40 uur per week en vond het fantastisch. Op een gegeven moment begon
ze daar kinderkleding te maken van afgedankte kledingstukken en kreeg ze haar eigen
atelier. Na een jaar echter liep ze in de dezelfde valkuil en was alleen maar aan het werken
en werken. Weg was haar rust. Het roer moest weer om.

Ze vertrok naar een cursuscentrum in de Bourgogne streek, waar ze ging helpen met het
opzetten van een biologische moestuin. Ook bouwde ze mee aan een lemen huis. Toen wist
ze opeens heel zeker: ik wil in de natuur blijven! Ze hervond haar vertrouwen en dacht: als ik
hier moet zijn, dan ontvouwt het zich wel vanzelf. En dat gebeurde! Ze huurt nu samen met
een vriendin een huisje waar ze hun eigen groenten verbouwen. Ze leven heel bewust in en
met de natuur, zonder iets te verspillen. Thamar is ook weer gaan naaien en heeft nu haar
eigen atelier. Ze maakt geen reclame, het loopt gewoon vanzelf.
Het is boeiend hoe ze vertelt over haar proces. Ze had in haar jeugd ergens het idee
opgepakt dat werken en geld verdienen je vrijheid brengt en gelukkig maakt. Dan ben je
volwassen. Op de een of andere manier gaf werken haar voldoening en was het de enige
manier om het stoffelijke, materiele leven te begrijpen. Nog steeds werkt ze graag en soms
heeft ze het idee dat ze te weinig tijd heeft en alsmaar door moet gaan. Dat komt vooral
omdat haar inspiratie maar blijft stromen. Dat is echt haar valkuil. Ze is dan bijna niet uit
haar huis uit te krijgen omdat ze wil naaien en in de tuin wil werken. Het is best bijzonder
dat ze nu zomaar een paar dagen weg is en vandaag de hele dag met haar vriendin in een
kajak op de Semoi heeft gevaren.

Door het lezen van het boek ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho (zeven keer!) begon ze te
beseffen dat je enkel en alleen maar hoeft te zijn. Maar het systeem in haar hoofd is
hardnekkig. Het is niet zo eenvoudig om gewoon maar te gaan zitten en het leven door je
heen te laten stromen. De kunst, zo zegt ze, is om passief te zijn in je activiteiten.
Heel lang al voelt ze diep vanbinnen dat alles gebeurt zoals het moet gebeuren. De dingen
komen naar je toe. Alles is immers energie, alles is continu in beweging. Hoe meer je je
vastklampt aan iets, hoe moeilijker het wordt. En dat is wat we als mens vaak doen. Toen
iemand haar vroeg wat ze in het leven het liefst zou willen, zei ze: innerlijke rust.
De volgende ochtend bood ik de beide vrouwen een kopje thee aan, want even snel een
vuurtje maken om water te koken, lukt natuurlijk niet. Thamar voelde dat ze zich erg
blootgegeven had en wilde toch liever niet haar verhaal via een filmpje in de openbaarheid
brengen. Wel kreeg ik toestemming om haar verhaal te publiceren. Dankjewel, Thamar, en
alle goeds op je weg!

Wil je ook een tijd in het buitenland wonen en werken? Kijk dan eens op de volgende sites:
www.helpx.net
www.woofing.com
www.workaway.info
De website van Camphill in Vancouver (Canada) is:
https://www.anthroposophy.ca/en/initiatives/camphill/

<< Ga terug naar de vorige pagina