Ik ontmoet Naomi als ze 24 jaar is. Zij is dan even terug in Nederland van haar tijd in Israël. Het klikt meteen tussen ons en ik blijf haar volgen. Inmiddels is ze, vele reizen verder, zowel in de wereld als in zichzelf, neergestreken in een klein huisje aan de rand van de stad, waar ze tijdelijk mag wonen. Ze is klaar voor een interview.
Naomi groeit op in een gelovig gezin met drie kinderen. Iedere zondag gaan ze naar de kerk. Tot haar 12e vindt ze het fijn, evenals haar jaren op de basisschool. Ze leeft in haar eigen wereldje, haar eigen bubbel, en past zich netjes aan de wereld aan waarin alles gaat zoals het hoort. Op haar 14e krijgt ze een depressie. Ze voelt zich thuis en op school niet begrepen en ze snapt de wereld niet. Een vertrouwenspersoon op school helpt haar door deze moeilijke periode heen. Na de havo hoort ze via een vriendinnetje over de mogelijkheid om naar het buitenland te gaan. Ze geeft gehoor aan haar diepe verlangen om te reizen en vertrekt voor vier maanden naar Afrika, waar ze in een gezin met 12 kinderen meeleeft en werkt.
Terug in Nederland besluit ze om toch te gaan studeren. Ze denkt dat het nu eenmaal zo hoort. De keuze valt op maatschappelijk werk, omdat ze verwacht dat ze daar meer over zichzelf kan leren. Tijdens haar tweede studiejaar komt ze weer in een depressie terecht en klopt bij het GGZ aan voor hulp. Haar stagejaar doet ze ook bij het GGZ en zo ervaart ze hoe het is om tegelijkertijd hulpverlener en cliënt te zijn.
Ze maakt haar studie af, maar gaat niet aan het werk. Het verlangen om te gaan reizen is te groot. Ze wil haar horizon verbreden en vertrekt naar Indonesië. Daar woont ze twee maanden op een kamertje en duikt ze de stilte in. Een goed boek, meditatie en yoga helpen haar daarbij en ze beseft hoe krom het is om te denken in goed en fout, in ziek en niet ziek.
Ze reist verder, naar Australië, naar Thailand en dan naar Israël, waar ze een langere periode in een community woont en waar alles rondom zelfontwikkeling draait. Ze geniet van het land en de mensen en leert er veel over zichzelf.
Sinds twee jaar is ze weer terug in Nederland. Ze woont in een schattig oud huisje aan de rand van de stad, waar ze terug in eenvoud en met de natuur wil leven. Twee dagen per week werkt ze met kleine kinderen.
Ze is geschrokken hoeveel jonge mensen hier burn-out problemen hebben en wil niets liever dan iets voor hen betekenen. Ze beseft hoe waardevol de afgelopen 10 jaar voor haar zijn geweest, vooral door het ont-leren van alles wat haar is aangeleerd en steeds meer te vertrouwen en luisteren naar haar hart, om vanuit daar te voelen wat voor haar "klopt". Ook heeft ze ervaren hoe belangrijk het is om allereerst liefde aan haarzelf te geven voordat ze het aan anderen geeft. Nu durft en kan ze steeds beter haar hart volgen en in balans met de natuur leven.