Merel, 27 jaar, was een zeer volgzame middelbare scholier die cum laude afstudeerde, maar niet gelukkig was. Pas op het hbo ging ze leven, maar aan het einde van het tweede studiejaar stortte ze in en kampte drie jaar lang met een burn-out. Daarna maakte ze haar opleiding alsnog af.
Momenteel heeft ze een eigen theaterbedrijf. Om op adem te komen gaat ze regelmatig naar Taizé, een grote oecumenische leefgemeenschap in Frankrijk waar jaarlijks duizenden jongeren naartoe trekken.
Ik ontmoet Merel als ik haar broer Job interview en word geraakt door haar opmerking over de twee niveaus die zij in haar het leven ervaart. Het ene is de wereld waarin wij leven en meedraaien, de buitenkant, het andere de wereld waar geen woorden voor zijn, het innerlijke leven. Merel probeert die twee niveaus met elkaar te verbinden en stemt toe als ik haar vraag haar te interviewen.
Merel ging als kind naar de Vrije School en voelde zich daar als een vis in het water. Ze genoot van de creativiteit op school en dacht geen ogenblik na over cijfers, prestatie, toetsen en of ze wel een goede leerling was. Dat veranderde toen ze naar de reguliere middelbare school ging. Creativiteit was er niet meer bij, er werd alleen een beroep gedaan op haar hoofd. Ze deed verschrikkelijk haar best om alles uit haar hoofd te leren en werd beloond met negens en tienen. Het werd een obsessie, voor minder ging ze niet. Ze leek een voorbeeldige leerling, maar voelde zich niet gelukkig. Ze slaagde cum laude voor haar vwo, maar voor haar was het een grote grijze periode.
Pas toen ze naar de toneelacademie ging, kwam er weer kleur in haar leven. Het draaide daar niet alleen om haar hoofd, maar haar creatieve kant mocht meedoen. Tegen het einde van het tweede jaar werd Merel ziek. Ze was dood en doodmoe. In eerste instantie dacht men dat het de ziekte van Pfeiffer was, maar toen ze na een jaar nog steeds moe was en niet eens haar eigen kop thee kon optillen, werd vastgesteld dat ze een burn-out had. Drie jaar was ze uit de running, waarvan ze een half jaar in een kliniek voor mensen met het Chronisch Vermoeidheidssyndroom doorbracht. Ze had duidelijk haar eigen grenzen niet gerespecteerd, en al zeker niet op de middelbare school. Uiteindelijk lukte het haar om haar opleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten af te ronden en startte ze een eigen theaterbedrijf.
Op haar achttiende ging Merel voor het eerst met een vriendin naar Taizé, een grote oecumenische leefgemeenschap in Frankrijk, waar jaarlijks duizenden jongeren uit de hele wereld naartoe komen. Ze voelde zich er meteen thuis en gelukkig. Deze plek is nog steeds een rustpunt in haar leven. Ze gaat er regelmatig naar toe om even op adem te komen. Ze is niet gelovig opgevoed, maar dat is ook niet hetgeen haar daar aanspreekt. Het is vooral de rust, het dagritme, de aandacht, de zang en het samenzijn zonder enig oordeel waarvan ze gelukkig wordt. Die rust zou ze graag willen integreren in haar leven hier.
Wil je meer weten over de kloostergemeenschap in Taizé?
Kijk dan op www.taize.fr/nl